Συντάξεις χηρείας: Να αγωνίζεσαι για το αυτονόητο

Ο ΝΟΜΟΣ 4387/2016, για τον οποίο θα έπρεπε να ντρέπεται και όχι να δηλώνει περήφανος ο κ. Κατρούγκαλος, θα μείνει στην ιστορία ως ο Αρμαγεδδών των συντάξεων. Δεν είναι μόνον το «τσουβάλιασμα» όλων των συνταξιούχων στον ΕΦΚΑ, ούτε η μη δυνατότητα χορήγησης, 9 μήνες μετά την ψήφιση, νέων συντάξεων, ούτε η σταδιακή κατάργηση του ΕΚΑΣ, ούτε η τραγική μείωση των επικουρικών συντάξεων, ούτε καν η εφεύρεση της «προσωπικής διαφοράς». Το χειρότερο όλων του νόμου αυτού, είναι το άρθρο 12 που πετά στο δρόμο με μηδενικό εισόδημα τις γυναίκες μας, την Ελληνίδα μάνα!

ΚΑΘΟΡΙΖΕΙ λοιπόν το άρθρο αυτό με τίτλο «Συντάξεις λόγω θανάτου», ότι θα χορηγείται στον επιζώντα σύζυγο το 50% της σύνταξης και όχι το 70% που ίσχυε, που θα εδικαιούτο ο εκλιπών κατά το χρόνο του θανάτου του, με ηλικιακά κριτήρια: 

• Είσαι πάνω από 55 ετών, παίρνεις σύνταξη εσαεί. 
• Είσαι 52 έως 55 ετών, χορηγείται σύνταξη για 3 έτη, διακόπτεται και χορηγείται ξανά στην ηλικία των 67 ετών.
• Είσαι κάτω των 52 ετών, χορηγείται σύνταξη μόνον για 3 έτη και μετά διακόπτεται οριστικώς. 

ΤΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ αμείλικτα προς τις γυναίκες και άνδρες του Ελληνικού Κοινοβουλίου που ψήφισαν το άρθρο αυτό και πεδίο δόξας λαμπρό για ν’ αλλάξουν άποψη: 

• Αν ζούσε ο/η σύζυγος δεν θα έπαιρνε σύνταξη; Η σύνταξη δεν είναι ανταποδοτική; Τι θα γίνουν οι εισφορές των 25, 30 και 35 χρόνων ασφάλισης; 
• Πόσο λογικό είναι να δικαιούται σύνταξη κάποια που είναι 55 ετών και 1 ημέρα και να μην δικαιούται κάποια άλλη που είναι 55 ετών παρά 1 ημέρα; Πόσο λογικό είναι μία χήρα άνω των 55 ετών με λίγα χρόνια γάμου να δικαιούται σύνταξης και μία άλλη μικρότερη των 55 ετών που ήταν παντρεμένη μια ζωή να μην δικαιούται; 
• Πόσο εύκολο είναι να βρουν εργασία μεσήλικες όταν δεν βρίσκουν νεαρά άτομα με περγαμηνές; Ακόμα και αν βρεθεί, εργασία θ’ αποκτήσει ποτέ ο/η σύζυγος δικαίωμα σύνταξης ή θα κλαπούν για δεύτερη φορά οι εισφορές; Μήπως το κράτος θα έπρεπε να βρει μία αξιοπρεπή εργασία στο προστατευόμενο μέλος της οικογένειας αφού καταχράται τις εισφορές δεκαετιών ή/και να επιστρέψει εντόκως αυτές στην οικογένεια; 
• Θα σωθεί άραγε η οικονομία μ’ ένα μέτρο, που θα έχει μικρό δημοσιονομικό όφελος κι αυτό από το 2020 και μετά; Κανείς δεν σκέφτηκε ότι το μέτρο αυτό κτυπά το θεσμό της οικογένειας και ότι θα δημιουργηθεί ένα τεράστιο κοινωνικό πρόβλημα όταν θα σταματήσει να δίδεται η κουτσουρεμένη σύνταξη, που έτσι κι αλλιώς μετά βίας καλύπτει τις βασικές ανάγκες σίτισης, θέρμανσης και ηλεκτρισμού; Πως μπορεί να επιζήσει κάποιος με μηδενικό εισόδημα; Κανείς δεν σκέφτηκε ότι αν έχουν στεγαστικό δάνειο με μηδενικό εισόδημα θα χάσουν ακόμη και το σπίτι τους; 

ΟΥΤΕ στους χειρότερους εφιάλτες δεν φαντάζονταν οι γυναίκες αυτές, στην πιο δύσκολη ίσως στιγμή της ζωής τους, όντας άτυχες που έχασαν τον σύζυγό τους, το στήριγμα τους, τον πατέρα των παιδιών τους, να αναγκάζονται λόγω του επαίσχυντου, ανάλγητου και απάνθρωπου αυτού νόμου να παλεύουν για το αυτονόητο. Την επιβίωση τους! 

Γράφει ο Απόστολος Παπαπαρίσης
(Δημοσιεύθηκε στο ένθετο "ΜΑΡΣ" της εφημερίδας "ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΟ"