Μαζί στη ζωή... Μία αληθινή ιστορία γεμάτη δύναμη...

Ήταν 80 χρονών, ο καρκίνος του είχε πάρει το δεξί πνεύμονα... Ο αριστερός είχε πνευμονία. Η κατάσταση του ήταν βαριά... Η καρδιά και αυτή μαστιγωνόταν από μια σοβαρή αρρυθμία... Η επιθυμία του ήταν όμως δεδομένη... Να γυρίσει πίσω, στο σπίτι του, στη Ρόδο του... Μιλάω με τη συνάδελφο πνευμονολόγο.

-Γιατρέ που θα τον πας? Δε θα φτάσει στην έξοδο... θέλει 20 λίτρα οξυγόνου το λεπτό για να κρατήσει κορεσμό 80...

-Έχεις δίκιο, θα πρέπει να διασωληνωθεί για να τον πάρω.... Που είναι οι συγγενείς;

-Έξω από το θάλαμο, είναι σε πανικό.

Βγαίνω έξω όπου συναντώ τις δυο κόρες του. Τους εξηγώ ότι πολύ δύσκολα θα φτάσει ζωντανός αν δε διασωληνωθεί. Τους περιγράφω απλά τι είναι η διασωλήνωση. Παραδίπλα στεκόταν μια γυναίκα ηλικιωμένη που με άκουγε προσεκτικά. Δεν κατάλαβα πως ήταν μαζί τους. Οι κόρες πελαγωμένες. Δε ξέρουν τι να πουν. Πετάγεται η ηλικιωμένη και μου λέει.

-Γιατρέ αν διασωληνωθεί θα ξυπνήσει ποτέ;

-Για να είμαι ειλικρινής δε το πιστεύω... Θα καταλήξει κάποια στιγμή διασωληνωμενος.

-Έτσι όμως δε θα μπορέσει να δει το νησί του, αφού θα κοιμάται.

-Αν δε διασωληνωθεί μπορεί να μην καταφέρει να φτάσει...

-Είμαι η γυναίκα του γιατρέ. Αν τον πάρουμε έτσι μπορείς να τον κοιμήσεις στο αεροπλάνο αν χρειαστεί;

-Μπορώ να τον διασωληνώσω στο αεροπλάνο, αλλά έχει τεράστιες πιθανότητες να πάθει ανακοπή στη διασωληνωση.

- Εντάξει τότε, θα είμαι εγώ μαζί σου και αν πεθάνει θα είμαι κοντά του.

-Μα ξέρετε δε μπορώ να σας πάρω μαζί στο αεροπλάνο. Δε χωράτε και από την άλλη...

-Άκουσε γιατρέ, είμαστε 50 χρόνια μαζί στη ζωή. Θα είμαστε και στο θάνατο...

Η αποφασιστικότητα της δε μου άφησε περιθώρια και ενώ σκεφτόμουν πόσο τρελός είμαι να πάρω αφενός τέτοιο περιστατικό αδιασωληνωτο, αφετέρου να πάρω και τη γυναίκα του... Η πνευμονολόγος χτυπώντας με στην πλάτη μου είπε "Δεν πας καλά... Πάρε δύο τραχειοσωλήνες μαζί σου". Έτσι ξεκινήσαμε... Στο αεροπλάνο βράχος. Του κρατούσε το χέρι. Ψύχραιμη, αμίλητη... Κάποια στιγμή ο κορεσμός άρχισε να πέφτει...

-Ετοιμάσου διασωληνώνουμε , λέω στο νοσηλευτή και αυτή ατάραχη...

-Γιάννη πάρε ανάσες του λέει με αυστηρή φωνή. Και ξαφνικά ο κορεσμός αυξάνει...

-Κυρά Καθολική κάνεις για δέκα άντρες,το ξέρεις; Θέλω να σας τραβήξω μια φωτογραφία για να θυμάμαι πάντα αυτή τη στιγμή...

-Να μας βγάλεις παιδάκι μου και να τη δείχνεις στον κόσμο για να μάθουν ότι η αγάπη δε φοβάται το θάνατο....

Ο κυρ Γιάννης παραδόθηκε στο Νοσοκομείο της Ρόδου και η κυρά Καθολική αφού με αγκάλιασε, μου έδωσε την άδεια να δημοσιοποιήσω την ιστορία της.... -Κυρ Γιάννη, κυρά Καθολική είμαι πια σίγουρος ότι ούτε ο θάνατος δε μπορεί να σας χωρίσει... Από τις "Αναμνήσεις ενός γιατρού, του δρόμου"